Huis de Pinto: het prachtige gebouw dat bleef staan toen de buurt er omheen gesloopt werd voor de aanleg van de Metro. Een symbool van het verzet van de bewoners tegen de nietsontziende stadsvernieuwing en, tot 2012, geliefde buurtbibliotheek. Die verdween omdat, met de komst van de nieuwe Centrale OBA op het Oosterdokseiland steeds minder mensen naar de Pintobieb kwamen.
Dat de bibliotheek verdween vond ik goed te verdedigen maar we wilde wel graag de plek behouden waar veel mensen uit de buurt graag naar toe kwamen. Een groep buurtbewoners nam gelukkig het initiatief en in 2014 opende het nieuwe Huis de Pinto de deuren. Boven huurt de Waag Society kantoren en beneden is er een leeszaal, een ruilbibliotheek en een rijk programma met lezingen, uitvoeringen en bijeenkomsten, mogelijk gemaakt door de inzet van 75 vrijwilligers. Stadsdeel Centrum betaalt alleen nog de huur een klein beetje subsidie voor exploitatie.
Bij de opening droeg F Starik, voormalig stadsdichter, een gedicht voor dat het roemruchte verleden van het gebouw en de buurt verbindt met de inzet van de mensen die de buurtbibliotheek wilden behouden en uiteindelijk de nieuwe invulling mogelijk maakten. Het gedicht hangt nu, prominent boven de schouw, in de kleine vergaderkamer. Ik ken niet veel gedichten over burgerparticipatie. Ik vind het prachtig.
